Wat voel ik mij gezegend dat ik vrijheid altijd als vanzelfsprekend heb gevoeld. Nu de nieuwsberichten soms hinten naar het weer teruggeven van vrijheden die ik nu zo mis, merk ik dat de angst mij bekruipt. Kan ik de veilige cocon waar ik nu al een tijdje in leef dan verlaten? Hoef ik me dan ineens geen zorgen meer te maken?
Corona Bootcamp
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben er niet voor gemaakt om weken achtereen thuis te zitten. Communiceren met mijn collega’s vanachter een scherm valt me zwaar. Mijn ouders spreken vanaf de andere kant van de schutting voelt onnatuurlijk. En ik kan geen Lego of Duplo meer zien, ik mis de vriendjes die met mijn kinderen komen spelen. Het “vakantiegevoel” van de eerste week heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een soort 24/7 Corona Bootcamp, waarin mij gevraagd wordt alle uitdagingen door elkaar toch perfect uit te voeren. Of in ieder geval eis ik dat van mijzelf.
Mama, waarom luister je niet
Alle ballen die je normaal omstebeurt in de lucht mag houden zweven nu als een soort jongleerballen door elkaar heen. Als ik met de jongens even naar buiten ga kan ik niet van de geiten genieten. Omdat ik met mn hoofd bij Keytoe en m’n collega’s zit. De uitdagingen waar we nu tegenover staan vraagt extra inzet. En die wil en moet ik ook geven. Dat dat vanaf afstand gebeurt maakt het niet makkelijker, wel belangrijker. Maar wanneer ik voor Keytoe bezig ben, moet ik ook met een half oog de jongens in de gaten houden. Ik merk ook dat ze het steeds moeilijker vinden. “Mama, waarom luister je niet als ik wat vraag?” Hoe kan ik aan een kind van 2 uitleggen dat mama haar computer echt niet belangrijker vindt dan hem, maar dat ik niet de hele dag Bobbie kan voorlezen?
Ik heb er enorme behoefte aan dat de regelmaat weer wat terugkomt. De jongens weer naar school of naar opa en oma, al is het maar een halve dag, zou een heel fijne eerste stap zijn. Maar het maakt mij ook bang of we dat risico wel kunnen lopen.
Mik
Toen Mik 5 weken oud was lag hij met het RS virus in het ziekenhuis. Sonde en ademondersteuning in z’n neus. Lag ik daar met hem in quarantaine, zusters met mondkapjes voor, alleen de afdeling af als ik m’n handen gewassen had. Het RS virus tast de luchtwegen aan en is zeer besmettelijk. Als gevolg daarvan heeft Mik chronische luchtwegklachten overgehouden. Normaal ben ik daar best nuchter over. Twee keer per dag puffen en hij groeit daar nog overheen. Maar ik weet ook dat hij extra zwaar op verkoudheden reageert. En als ik dan de berichten over dit virus op me door laat dringen, zit ik voor mijn gevoel weer naast z’n bed, z’n saturatiewaardes in de gaten te houden. Hoe leg je een kind van twee dat ziek is uit dat mama je knuffelt met een mondkapje voor? Dat zuster je verplegen met handschoenen aan? Ik weet dat de kans dat kinderen ziek worden klein(er) is. Maar ik vind de berichtgeving daarover niet overtuigend.
Bang voor meer vrijheid
Ik hoop en vrees dat we morgen te horen krijgen dat we weer wat meer vrijheden op mogen pakken. Maar waar begin je dan? Ik zou heel graag willen dat mijn ouders weer bij de kinderen mogen komen. Mijn neefje en nichtje hebben “stiekem” afgelopen vrijdag al even bij ons gespeeld. Als Bem naar school zou mogen gaan, ziet hij in één keer al z’n vriendjes weer. Hij heeft daar ook echt behoefte aan. Maar als Toine en ik dan ook naar kantoor gaan, vergroten wij onze sociale cirkel ineens met honderden mensen. In mijn hoofd krijg ik niet op een rij wat de gevolgen daarvan kunnen zijn.
En dan?
Maar wat doe je dan? Ik weet dat er collega’s zijn die het fijn zouden vinden als ik naar kantoor kom. Ergens voelt het fijn om gemist te worden. Maar ik word ook gemist door mijn familie en vrienden. Wie hebben er prioriteit als je hier keuzes in moet maken? Ik weet dat niemand dit voor mij kan beslissen. Dus ik wacht de berichtgeving nog maar even af.