Vraag je zelf weleens om hulp? Hoe doe je dat dan? Met die vraag begon vanmorgen mijn sessie met mijn psycholoog. En toen was het stil 😉 Ik bied hulp makkelijker aan dan dat ik om hulp vraag. Terwijl ik het heerlijk vind als mensen mij om hulp vragen. Ik voel me dan gewaardeerd, nuttig, nodig zelfs. En vind het fijn te zien dat ik anderen weer op weg kan helpen.
Om hulp vragen doe ik minder makkelijk. “ze zullen wel druk zijn” “niet op mij zitten te wachten” “ik kan het toch ook zelf” Ik misgun daarmee de ander er voor mij te kunnen zijn.
Het waren twee heerlijke weken
De afgelopen twee weken waren goede weken. Daarvoor zat ik minder lekker in mijn vel. Waarom? Ik liep tegen een grote muur aan en zat vooral mijzelf in de weg. Waarmee? Twijfels, onzekerheid, continu behoefte aan bevestiging, moeite met loslaten. En dus vroeg ik bij Michael Pietersen van Remissio om hulp. Michael is psycholoog en heeft zijn praktijk bij ons op kantoor. Je kan met hem gaan praten buiten de gebruikelijke route van zorgverzekeraar, doorverwijzing via de huisarts en ellenlange wachtlijsten om. Hij helpt je gewoon tegen kapperstarief zolang en wanneer jij dat zelf nodig hebt. En dus was een eenvoudige vraag op de wandelgang genoeg om een week later bij hem op de bank te zitten.
Behoefte aan bevestiging
Waarom? Ik stond voor mijn gevoel vaker voor een ander klaar dan dat ik dat van “de ander” terug kreeg. En kreeg daar voor mijn gevoel ook weinig dankbaarheid voor terug. Ook had ik het gevoel dat ik mijzelf vaker aanpaste aan een ander, zonder daar credit voor te krijgen. De afgelopen twee weken heb ik gekeken hoe ik mijzelf aanpas en wat dat met mij doet. En ben ik erachter gekomen dat ik het juist heel fijn vind dat ik mij van nature gemakkelijk aan kan passen. En ik vind het gevoel dat ik krijg wanneer ik voor iemand klaar kan staan ook heel prettig. Wat mij ongelukkig maakte was niet het daadwerkelijk klaar staan voor een ander, maar de behoefte aan bevestiging die ik met mij meedraag. Waarbij ik ook wanneer iemand mij die bevestiging wel geeft het niet daadwerkelijk bij mij binnen laat komen. Ingewikkeld? Best wel hè.
Dankjezelf
De afgelopen twee weken waren prettige weken. Omdat ik vaker om hulp heb gevraagd. Het gesprek aan ben gegaan met collega’s om mijn rol binnen de groep duidelijk te krijgen. Heb ik meer tijd besteed aan dingen die ik zelf leuk vind. En ik mijzelf heb “bedankt” voor wie ik ben, in plaats van die bevestiging bij een ander te zoeken. En daarnaast kon ik er nog steeds ook zijn voor mijn collega’s en gezin.
Voor de spiegel
Ben ik nu klaar? Ik dacht het eerst zelf wel. “ik lig al twee weken niet meer wakker s’nachts, dus het gaat goed” Michael liet me er vandaag achter komen dat ik nu misschien tot bepaalde inzichten ben gekomen. Maar dat het natuurlijk ook belangrijk is deze te borgen voor de toekomst. Hoe zorg ik ervoor dat ik goed voor mijzelf blijf zorgen. En niet terug val in oude patronen. Hier gaan we de komende weken nog aan werken. Spannend? Best wel. Maar als ik mij vaker zo kan voelen als vandaag ga ik graag nog wat vaker bij hem “voor de spiegel zitten”