Zo, joehoe! Daar ben ik weer hoor! Het heeft even geduurd sinds mijn vorige blog, maar ik ben er weer. Sterker nog, ik ben nooit weggeweest! Ik had alleen even geen tijd voor een artikel. Ik was namelijk… Nogal druk. Een round-up.
Geen verwachtingen
In december 2019 eindigde mijn zwangerschapsverlof. Het duurde even voor ik er weer helemaal in zat, maar toen dat eenmaal was gelukt, ging ik aan als een banaan. Ik had mezelf zo tegen het einde van het jaar voorgenomen om maar even niks te verwachten van mezelf. Ik was tenslotte net moeder geworden, moest mijn draai vinden in het zijn van een werkende moeder én had het overlijden van mijn moeder nog om te verwerken. Het was wel even genoeg. Mijn goede voornemen was dan ook om alles lekker over me heen te laten komen. Waar ik normaal gesproken altijd doelen stelde, liet ik nu alle doelen los. En voor de helft van het jaar voorbij was, had ik al meer non-doelen behaald dan in de jaren dat ik wél doelen stelde. Huh?!
Hoe dan?!
Door geen verwachtingen te stellen, kon ik de verwachtingen júist overtreffen. Klinkt gek, maar er zit een logica achter. Ik legde mezelf geen druk op met extreme doelen (daar heb ik namelijk nogal een handje van), maar ging gewoon mee in mijn eigen kunnen. En zo vond ik mezelf ineens balancerend tussen Keytoe, het schrijven van een boek, het zijn van mama, het bijkomen van slapeloze nachten, het regelen van het huishouden, het volgen van naailessen, het maken van tassen en flared babybroekjes en het zijn van een gezellig, sociaal iemand. Of althans, daar deed ik mijn best voor. En tussendoor had ik ook nog tijd voor Netflix.
Major tips trouwens als je van zoetsappige series houdt: Virgin Rivers en Sweet Magnolias. Heerlijk. Enneh, Grey’s Anatomy komt ook naar Netflix, mocht je niks te doen hebben. Of nooit slapen.
Maar even serieus: HOE. DAN?!?!?!!?!
Tja, dat heb ik mijzelf dus ook regelmatig afgevraagd. Afgelopen week ging mijn boek na heel wat bloed, zweet en tranen naar de drukker (Twigt GrafiMedia, major tip als je op zoek bent naar een drukkerij!). ’s Avonds vierde ik het nog even kort met mijn vriend Jaap. Ik wilde net naar bed gaan, toen hij mij vroeg of ik wel een beetje op mezelf lette. Of het me allemaal niet te veel zou worden. Of ik niet te druk was. Ik antwoordde dat ik wel doodop was, maar dat het allemaal eigenlijk wel lekker ging.
Ik heb dat altijd al gedaan. Prop het liefst 8927493 uur in één dag. Ik werk efficiënt, maak de badkamer schoon (en dan bedoel ik écht schoon) in een half uur (ik doe dit niet op verzoek, sorry) en schrijf een boek in een week of 3 (maar breek me de bek niet open over de revisies, hehe). Vroeger deed ik al veel. Ging ik naar school, zoals ieder kind, maar zat ik daarnaast op een musicalkoor, volgde ik vioolles (en later pianoles), kreeg ik zangles (dat heeft helaas niet echt geholpen) en zat ik op klassiek ballet. Ik deed netjes mijn huiswerk. Was ik dan een kluizenaar? Nee, zeker niet. Ik was zelfs regelmatig te vinden in de Ierse pub. Zo regelmatig, dat de barman daar altijd ons favoriete plekje vrijhield voor als we binnen zouden komen. En geloof me: ik sliep nog genoeg!
Snap je inmiddels hoe?
Nou, heel eerlijk, ik ook niet. Ik denk dat het gewoon in me zit. Maar ik weet wel dat een bedrijf als Keytoe daar heel erg bij helpt. Op het hoogtepunt van de coronacrisis zag ik het eerlijk gezegd allemaal niet echt meer zitten. Ook wij werden er flink door geraakt. Het zag er allemaal niet heel goed uit en dat nieuws sloeg in als een bom. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Twijfelde of Keytoe nog wel de juiste plek voor mij was. Of ik dit wel ging trekken. Of Keytoe deze crisis wel ging trekken.
Een week later waren we met zijn allen op kantoor – op 1,5 meter afstand voerden we een crisisberaad. Leuk was het niet. Vorige keren merkte je in dit soort situaties dat er een enorme strijdlust was. Met zijn allen zouden we de schouders er wel onder zetten en kwamen we er wel doorheen. Die strijdlust voelde ik nu veel minder. Ik voelde meer ergernis. Het vertrouwen miste. Ik denk zelf dat het thuiswerken daar veel mee te maken heeft gehad. Vlak na die meeting begonnen alle collega’s weer wat meer op kantoor te werken. Al snel kwam de strijdlust terug. Gingen we er weer voor. Werd de sfeer beter en beter.
Ik had dit alles niet gekund zonder Keytoe. Zonder mijn collega’s. Die stress af en toe is rot, het is af en toe heel druk en de financiële situatie is af en toe helemaal ruk, maar man, wat zijn we een mooie club. Wat doen we mooie dingen. Op het werk, maar ook daarnaast. Studies, vrijwilliger zijn, sporten, een eigen bedrijf onderhouden… Méga vet. Afgelopen vrijdag kwam er bij mij weer wat meer rust, dus kreeg ik nog eens extra de kans om dat te beseffen. En man, wat realiseerde ik me ook meteen dat ik dit voor geen goud zou willen missen.
Bottom line
De conclusie van dit verhaal? Tja, heel eerlijk gezegd weet ik dat ook niet zo goed. Of nou ja, misschien dat je best eens mag stoppen met het stellen van (onrealistische) doelen. Laat jezelf gewoon eens gaan. Vaar mee op de stroom van het dagelijks leven. Je komt vanzelf wel waar je wil – of misschien zelfs nog verder, net als ik. En oh ja, zorg ervoor dat je mooie, fijne, leuke, lieve, goede mensen om je heen hebt. Mensen die je steunen, mensen waar je het fijn mee hebt en mensen die je af en toe even een spiegel voorhouden. Zonder doel óf met doel, druk of niet druk, dat blijft belangrijk.
Zo. Ga ik nu weer even Netflixen! Of ehhh, nadat ik de teksten voor een nieuwe site heb geschreven, drie blogs heb geschreven, een voice-over heb opgenomen, social kanalen van drie klanten heb ingepland, de was heb gedaan, de afwas heb weggewerkt……. Geef me een uurtje of twee!