Vandaag heb ik heel erg het gevoel dat ik “afscheid” moet nemen van de zomer en de daar bij behorende “vakantiekilo’s”. Een mooie fijne zomer waar ik veel heb kunnen genieten met mijn familie en vrienden. Bij dat genieten hoort vaak een glaasje wijn, of een taartje, of een chippy, of een… je kent het waarschijnlijk wel. Toen ik dan ook afgelopen weekend een last minute “we-gaan-er-toch-voor-ondanks-de-coronamaatregelen-bruiloft” had, was ik dan ook heel erg blij dat de rits van dat leuke jurkje van een jaar geleden nog dicht ging. Ik moest wel heel erg mijn adem inhouden de hele dag.
Zwangerschapskilo’s
Ik ben eerder na de zwangerschappen van Bem en Mik flink afgevallen. Tijdens de zwangerschap van Mik kwam ik het record aantal van 30 kilo aan. En zo zwaar was hij niet 😉 Tijdens de zwangerschap heb ik veel gegeten en weinig bewogen. Maar dat vond ik ook wel even prima. Ik wist dat juist het aankomen van veel kilo’s ervoor zou zorgen dat ik echt mijn best zou gaan doen ze ook weer kwijt te raken. Twee kilotjes kan je wel laten zitten, 30 niet. Nog voordat Mik 1 jaar werd waren de zwangerschapskilo’s er dus ook af.
Vakantie en corona kilo’s
Om mijzelf te motiveren helpt het aan anderen te vertellen dat ik nu écht het roer om moet gooien. Net zoals dat sommigen collega’s nu met elkaar afgesproken hebben vanaf 1 oktober te stoppen met roken (Ja jongens, nu echt!). Dus bij deze. Op het moment van schrijven weeg ik 75,8 kilo. Dat zijn er nog 7,8 teveel. Ik wil weer terug naar de 68 kilo van “pre-corona”. En dat gaat me lukken, want dat heb ik nu met jullie gedeeld.
De hoekjes afsnijden
Motivatie om te sporten is ook zoiets. Ik ben nooit een persoon geweest die voor zijn lol een rondje gaat hardlopen. Uitspreken dat ik de 5 kilometer wilde lopen zorgde ervoor dat ik daarvoor ging trainen. Maar toen ik die 5k eenmaal gelopen had was de lol van het hollen ook wel verdwenen. Gelukkig staat er twee keer per week een blok in mijn agenda om te gaan sporten. En omdat je je daar tegenwoordig voor in moet schrijven (weer zo’n coronamaatregel) zeg je ook niet zo makkelijk af. Je gaat, want je hebt jezelf op de lijst gezet.
Vroeger op het hockeyveld werden we vaak getraind door jongens van een jaar of twee ouder. Die het natuurlijk ontzettend leuk vonden een stel jonge meiden te laten rennen. Maar ik sneed vooral alle hoekjes van het veld af, om er maar voor te zorgen dat ik niet te snel moe zou worden. Ik was meer van de derde helft.
Pussy weight
Tegenwoordig ga ik naar een box. Wat ik zo knap vind is dat de trainer, Vincent, precies weet hoe hij mensen moet motiveren. Dit doet hij bij iedereen op de manier die het beste bij diegene past. Krijgt mijn man te horen dat hij het pussy weight te pakken heeft om ervoor te zorgen dat hij zwaarder gaat. Krijg ik de complimenten dat ik echt lekker geknald heb, zodat ik de volgende keer weer lekker de box binnen stap.
Bij collega’s zie ik hetzelfde gebeuren. Waar de ene collega het best wakker geschud kan worden met een flinke schop tegen de hol, of een direct gesprek. Heeft de andere meer baat bij de wat zachtere sturende duw in de rug. Wanneer je iedereen op dezelfde manier probeert te motiveren bereik je een beperkte groep. De rest gaat de hoekjes afsnijden.
Een groep collega’s of een team
Om echt goed samen te werken is het denk ik goed met elkaar te bespreken wat je wilt bereiken. Waar willen we heen met elkaar. En wat zijn de persoonlijke doelen en motivatoren van de verschillende collega’s. Wat kan je van wie verwachten en wie pakt waar het voortouw op. Leer elkaar goed kennen. Wie werken het lekkerste samen, wie haalt het beste in de ander naar boven. En op welke manier kun je iemand het beste motiveren. Het mooie bij Keytoe en het ontbreken van managers is dat het niet vast staat wie die rol op pakt. De ene persoon kan op het ene moment of bij de ene persoon meer bereiken dan de ander. Een team is meer dan een groep mensen die toevalligerwijs bij elkaar gezet zijn omdat ze op een vacature gesolliciteerd hebben.